Wietnam: Ho Chi Minh City

Zaczęło się od trzęsienia ziemi, a później napięcie rosło. To trzęsienie ziemi nie było dosłowne, ale etap “Południowy Wietnam” zaczął się dość spektakularnie.

Południowa część wyjazdu do Wietnamu zaczęła się tak naprawdę jeszcze na lotnisku w Hanoi, gdzie poznaliśmy przesympatyczną parę z Gdańska. Tacy ludzie, z którymi odnajdujesz wspólny język i poczucie humoru w pierwsze 3 minuty. A potem dowiadujesz się, że męska połowa pary przepłynęła rowerem wodnym typu łabędź z Krakowa do Gdańska i już wiesz, że to będą niezapomniane dwa dni. Kilka godzin później lądujecie w Ho Chi Minh City i czekając na swoje plecaki przy taśmie bagażowej, odkrywacie że w tym prawie 9 milionowym mieście będziecie mieszkać w tym samym hostelu. Przypadek? Nie sądzę.

Jest godzina 23. Wysiadamy z autobusu Lotnisko-Centrum gdzieś w centrum. Według mapy do naszego hotelu idzie się w prawo, w lewo i jeszcze raz w lewo. Są knajpy, jest życie nocne, jest fajnie! Godzinę, hektolitry potu, kilkanaście ciemnych uliczek i zbyt wiele ponurych zaułków później docieramy do hotelu. Po bardzo radosnym przywitaniu z właścicielem (udało się! przeżyliśmy!), podpisaniu oświadczenia, że nie będziemy trzymać broni w hotelu i po zaopatrzeniu się u właściciela w Bia Saigon (żadna siła by nas nie zmusiła do pokonania tych zaułków raz jeszcze i szukania sklepu), siedzimy na tarasie, patrzymy się w ciemną nicość i doskonale się bawimy do 3 nad ranem. Niezły sajgon (musiałam).

Rano zaułki nie wyglądają już tak źle, drogi nie są aż tak kręte, a nasz hotel nie jest aż tak schowany. Ruszamy stawić czoła temu, ponoć nudnemu, miastu. Nie mamy planu, nikt nic nie przeczytał, mamy ksero mapki od pana z hotelu. I tak trafiamy na Pałac Zjednoczenia – dawny pałac prezydencki, w którym urzędował prezydent Wietnamu Południowego. Nie nastawiamy się na nic, a okazuje się, że świetnie trafiliśmy. Wszystko jest ciekawe – od bryły budynku, przez jego wyposażenie (meble z lat 60.), bar na dachu, bunkier w podziemiach, prezydencką łazienkę w której absolutnie wszystko jest w kolorze jajecznicowożółtym aż do dwóch czołgów, które stoją w pałacowym ogrodzie, a które w 1975 roku pokonały bramy i tym samym podbiły Południe i zakończyły wojnę wietnamską. Przy okazji, w 1976, komunistyczna władza z Północy zmieniła nazwę miasta z Saigon na Ho Chi Minh City. Taki prztyczek prosto w nos demokratycznego Południa.

Wychodząc z Pałacu Zjednoczenia porzucamy klimaty komunistyczne i trafiamy prosto we francuski kolonializm. Katedra Notre Dame, do budowy której surowce ściągano z Francji, może i robi wrażenie, ale znacznie większe robi budynek Poczty Głównej tuż obok. Obiecajcie, że wejdziecie do środka. 

Ratusz i aleja Nguyen Hue mają podobny klima. To wszystko jest jakieś takie francuskie. I zadbane. I naprawdę piękne! Wisienką na torcie tej mieszanki jest Bitexo Financial Tower – drugi najwyższy budynek w Wietnamie, 258m. Powiedzieć, że Sajgon jest ciekawy, to jak nie powiedzieć nic.

Tylko ten Distric 1 w którym mieszkamy, jakoś nie może nas do siebie przekonać. Po zmroku staje się głośny, imprezowy, a jednocześnie niezbyt przyjemny poza jego głównymi ulicami. Zwłaszcza, że żadna z 3 map które mamy nie ma dobrze odwzorowanych zaułków, ścieżek i uliczek.

Z Ho Chi Minh City wyjeżdżamy po jednym dniu, a na sam koniec wracamy na jedną noc i fantastyczne jedzenie w Bun Cha 145. Jak już nie musimy wchodzić w podejrzane uliczki District 1, jest jakoś lepiej. W tym momencie powinnam zapowiedzieć wpis o tunelach Cu Chi i Delcie Mekongu, ale nie zapowiem. Z pełną świadomością odpuściliśmy sobie obie te wycieczki i pojechaliśmy nad morze. Czy żałujemy? Sądząc po opiniach znajomych – nie. Czy namawiamy do tego samego? Każdy niech poczyta i zdecyduje za siebie. Czy jeden dzień w Ho Chi Minh City to wystarczająco? Moim zdaniem tak.

Informacje praktyczne:

Z lotniska do District 1 i z powrotem jechaliśmy autobusem 109.

Noclegi: Saigon Inn – super hotel, gdyby nie te ponure zaułki. Największy wybór śniadań na świecie. Przemili Wietnamczycy i ich przedsiębiorcza matka. Jak w każdym hotelu w Wietnamie, bez problemu można zarezerwować bilety na autobus albo kupić wycieczkę.

Boss 3 Hotel – położony przy samej ulicy, z niezbyt szczelnymi oknami, przez co nie da się w nocy spać. Hotel w porządku, ale bez szału

Jedzenie – ogromny wybór miejsc, ale nie każde jest godne uwagi. Polecam rekomendacje Trip Advisor i Bun Cha 145.

Zakupy – zdecydowanie NIE na targu Ben Thanh, to miejsce dla ludzi o mocnych nerwach i wrodzonej umiejętności targowania się. To samo można kupić w dobrych cenach w sklepikach w District 1, bez konieczności targowania się.